Źi doho va ye ku berfê dîsan dest pê kiriye u ha ha dibare. Vê gavê berziya/bilindiya berfê heta ćend sentîmêtroyan derketiye.
Gava ez vê sibehê źi nav cilên xwe rabum, berf nedibariya, ezmanekî sayî u ronî di cîgeha cîhanê da hebu, derudor bi tevayî zelal xuya dibu.
U aniha kuliyên berfê di ber paca odeya me ya runiśtinê ra bi nazenîn xwe bi vir u wir da dikêlin, heta ku bi nermî dikevin ser erdê.
Dema ku ez li vir berfên husan dibînim, gundê me yê li Kurdistan’ê tê bîra min. Berfên ku li ser ćiya u baniyên Kurdistan’ê dibarin, zewqeke din didin mirov. Ew berfên bi mêtroyan berz, mirov dixin nav hestên bê binî u serî. Mirov źi xwe terre. Spehî u firehiya xwezayê di dilê xwe da hîs dike. Mirov bê hêziya xwe ya însanî dibîne u li hemberî xwezayê bi hatin u ćuyîna xwe ya bi sînor kirî, dilerize.
Ez dibêźim, heger îmkanek hebe u roźekê źi wan roźên min yên zaroktiyê bide min, ez ê deh salên xwe yên di vî emrê/temenê xwe da źê ra bikim gorî.
Lê ez źî baś dizanim ku ev tiśtekî, daxwazeke bê ćare ye. Hêviya min ewê di qirika min da asê bimîne, ewê min bi vê yekê heta dawiya vî emrê min biguviśe u bisekine.
Loma źî ez bi barîna berfeke wilo zêde li vî baźarî, pirr bextiyar dibim.
Qet nebe digel vê berfa spî u sar bîranînên źi zaroktiya min bi hêdîka derdikevin ser bêźingê, bi aramî u hestyarî li dahola di dilê min da didin, min di nav riyên dur u dirêź ra derbaz dikin, diben xewn u xayelên min yên mirî.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen