Vê sibehê seba seetekê ćum karê wergerê u dîsan vegeriyam malê. Hewayeke pirr hiśk hebu. Min lepikên xwe li malê źi bîr kirî bun. Loma źî destên min di nav bayê sermayê da gelekî qerrisiyan.
Ez ê hîro piśtî nîv seetî dîsan źibo seetekê bi bîskîleta xwe herrin kar u vegerim, pêra bi lez u bez berê xwe bidim beza xwe ya roźane u antremanên min yên din. Paśê seet berbi śeśên vê hêvarê ez ê careke din bi bîskîleta xwe herrim qursa zimanê kurdî li ba zangeha Zürich’ê.
Ya raśt gava hewa li der husan sar dibe, dilê mirov zêde naxwaze ku derbikeve der u hindek ćalakiyan pêk bîne. Bi taybetî źî li ba bezê qirika mirov têśe ligel bêhn/nefes girtin u dayînê. Źiber vê yekê ye ku ez di demsala zivistanan da carcarina sermayê digirim. Lê bi taybetî źî hêśa gewriya min źaneke mezin dide min, bi roźan nikanim normal rabikevim, hertim kabusan dibînim. Ez bi xwe źi arsim/grîpp girtinê natirsim, her ćendî min hindekî aciz bike źî, zêde xema min nîn e.
Źiber ku aniha tenê deh deqqên min mane, divêt ez rabibim ser xwe, giran giran kincên xwe li xwe bikim, dabikevim kîllerê, bîskîleta xwe derbixim der, lê siyar bibim u herrim kar.
De bila hemî melekên geś u baś digel min u we bibin. Bila xwedê hîro ti qeza u belayê neyîne serê ti kurdekî/ê u wesselam, śekirnooo :-).
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen